Dinsdag is mijn laatste dag hier in Tamale. We beginnen op school met wiskunde. Ik geef ze opgaves die ze nu aan het einde van p2 moeten kunnen. De meesten kunnen ze nu foutloos maken. Ik geef maar 1,5 uur les. De kinderen zijn een beetje in een droevige stemming omdat ik morgen vertrek. Ik stop daarom wat eerder: om 10:00 am. De kinderen vragen de hele tijd vragen over het naar Holland gaan. Ze willen niet dat ik ga of anders willen ze dat ik ze meeneem. Ze zeggen: 'I love you, do not go' en ze zullen gaan huilen als ik ga. Een aantal kinderen van p2 moeten van hun ouders op het land werken, dus ik ga met een paar kinderen naar ze toe om te zien hoe ze dat doen. We komen ze onderweg tegen. Ze waren al klaar en onderweg
naar huis. Ze hadden pinda's geplukt. Een van de kinderen uit p2, Alhassan-Yussif, is gehandicapt aan zijn linker been waardoor hij niet kan lopen, maar hij kan wel genoeg kracht geven om te fietsen. Om hem ook een kans te geven om van A naar B te gaan, geef ik hem mijn fiets. Twee kinderen willen niet naar huis. Ze willen mee met mij naar Nederland. 'But your parents will miss you and they will not allow you to go.' Ouders hebben hier heel veel gezag en kinderen moeten gehoorzamen of er is een kans dat ze geslagen worden. Ik besluit ze daarom maar met ze mee te gaan om ze thuis te brengen. Ik ga met een groepje kinderen naar het huis van Alhassan-Yussif, waar ik 2 vrouwen ontmoet die mij graag ontvangen op de binnenplaats 
en ik zie hier ook 2 andere jongetjes van de Vittin primary school. Ik had het nooit gedacht, maar ze
blijken broertjes te zijn van Alhassan-Yussif. Ze
leiden mij rond door hun huis. Daarna geef ik
Alhassan-Yussif mijn fiets 'for free', want hij wilde
er zelfs geld voor betalen. Zo graag wilde hij hem
hebben. Ik ga snel, omdat ik met Francis heb
afgesproken. Maar ik word nageroepen te
stoppen en de hele familie van Alhassan-Yussif
komt naar mij toegerend om mij heel erg te bedanken.
Later kom ik een vrouw tegen bij een winkeltje die ik op de heenweg ook al tegenkwam. Ze zegt dat ik moet gaan zitten en ze vraagt waar mijn slippers zijn. Ik zeg dat ik ze heb weggegeven aan iemand.
Daarna vraagt ze waar mijn fiets is. Ik zeg dat ik die ook heb weggegeven. 'Waarom?', vraagt ze. Ze kan
het niet bevatten. 'Je moet hier niet op blote voeten
lopen. Er zitten allemaal ziektes in de grond. Houd je niet van jezelf?' Later vraagt ze of ik met haar wil
trouwen en haar meenemen naar Nederland, maar ik zeg dat ik met iemand heb afgesproken. In Ghana
lopen alleen mensen die arm, gek of rasta zijn, op
blote voeten. Veel mensen vroegen daarom waar mijn slippers waren.
