Ghana dag 7 (21 juli)

Woensdag beginnen we met wiskunde en om 10:00 gaat een docent eindtoetsen afleggen. Dit bepaalt of kinderen door kunnen gaan naar het volgende jaar. De docent vertaalt de toetsen vanuit het Engels in Dagbani en hij leest de vraag voor en legt deze uit. De kinderen kunnen dus niet zelfstandig de toetsen maken. Je kunt zovaak blijven zitten als nodig is en je kunt met elke leeftijd naar school. Er is een jongen die 18 is en in p.6 zit. Over anderhalve week hebben de kinderen vakantie, maar ze willen wel naar school blijven komen, dus dan kan ik ze gewoon les blijven geven. In de pauze ga ik met de twee kleuterklassen voetballen. Zij zijn de enigen die geen testen hoeven af te leggen en na de pauze ga ik met Liesbeth, een andere volunteer, kleuterklas 2 doen.

Ze zijn net met optellen bezig, maar ze vinden het nog moeilijk en ook hier spreken de kinderen bijna geen Engels. Wanneer de school sluit, zeggen veel kinderen: 'Tomorrow', waarmee ze bedoelen dat ze morgen weer les willen krijgen. 's Middags ga ik naar de supermarkt om melk (3 cedi) te kopen om pannenkoeken te maken. Madame Nancy heeft wel eens eerder bij volunteers pannenkoeken gegeten en ze vond ze erg lekker, dus vandaar dat ze mij toestemming geeft om ze te maken. Bloem kun je enkel op de markt kopen (4 cedi). Het is wel moeilijk om een kraampje te vinden dat het verkoopt. Ook koop ik nog een aantal sinaasappels. Hier in Ghana zijn sinaasappels geel en van uiterlijk anders dan ik gewend was. 's Avonds

maak ik pannenkoeken. Het is een beetje gokken met de verhouding melk en bloem. In Nederland kun je pakken kopen waar op staat hoeveel melk je bij een bepaalde hoeveelheid bloem moet doen. Voor het eten komt de man van Madame Nancy terug uit Kumasi. Hij heet dr. Kwarfo en hij is een

wetenschapper die onderzoek aan drinkwater doet.   

Ghana dag 6 (20 juli)

's Morgens heb ik een stuk wit brood voor ontbijt en een kop thee. Ik bel Anne-Marei, een van de andere volunteers van de Vittin primary school. Op deze school ga ik lesgeven. Eerst doe ik samen met een van de andere volunteers, Marije, samen P2 (dit is in Nederland klas 2 of groep 4). Voor de pauze geeft zij de kinderen Engels en leert ze wat nouns zijn. Na de pauze geef ik ze wiskunde. Ik kijk eerst wat ze weten door ze wat optel- en aftreksommetjes te geven. Een schooldag begint hier om 8:00 (maar veel docenten komen pas om 8:30) en om 10:00 is er een pauze tot 10:30 (maar deze duurt vaak tot 11:00) en de school sluit om 12:00. Ik vond de eerste keer lesgeven heel goedgaan. De kinderen waren lekker aan het werk als ik ze een opdracht gaf. Als je iets op het bord schrijft, moet je er wel duidelijk bij zeggen dat ze het antwoord op de vraag die op het bord staat moeten geven. De meeste kinderen begrijpen dit niet, maar ze spreken niet goed Engels en enkel Dagbani, waardoor het moeilijk is om iets uit te leggen. Meestal zeggen ze gewoon ja, terwijl ze dan niet begrijpen waar je het over hebt. In de pauze spelen de jongens voetbal en de meisjes gaan touwtje springen.
Uit school zet Francis mij af bij de weg en van daar neem ik een taxi naar Barclays bank. 

Na school ben ik naar de bank gegaan en dit keer met het verzekeringsbewijs en paspoort. Ik ruil 200 euro travellerscheques in en ik krijg er 340 cedi voor terug.
Hierna ga ik naar Sparkles waar Norschy komt met de fiets die hij voor mij gekocht heeft. Hiervoor betaal ik 87 cedi.
Rond Sparkles is een cultural centre, waar allemaal winkeltjes met typisch Ghanese spullen te vinden zijn. Ook kun je hier jambee leren spelen. De verkopers van de winkeltjes stellen zich meteen voor en ze beschouwen je gelijk als een vriend, zo zeggen ze. Je kunt 'vrienden' met ze zijn en leuke praatjes met ze hebben, want het zijn heel aardige mensen, maar je moet je niet laten verleiden door hun zoete verkooppraatjes en de verkopers zijn nog plakkeriger wanneer je weg wilt gaan. Ik voel me met zoveel geld op zak toch niet zo prettig bij al die mensen, dus ik ga naar huis.
's Avonds eten we een rijstbal in een kom soep. Madame Nancy vraagt vaak of we het eten lekker vinden en als we zeggen dat we het lekker vinden wil ze meteen alweer meer opscheppen, terwijl de porties al veel te veel zijn.

Ghana dag 5 (19 juli)

Maandagmorgen word ik om 7:50 wakker. Vandaag is de introductie van de projecten. Om 8:00 vertrekken we, dus ik ontbijt snel en ik pak mijn travellerscheques.

Eerst gaan we naar de Vittin primary school, waar we heel enthousiast begroet worden door de kinderen. Van de volunteers die hier al lesgeven horen we dat de docenten niet goed lesgeven en vaak niet komen opdagen.

De tweede school die we bezoeken is de Zion primary school. Dit was een heel grote school met een paar honderd leerlingen. We melden ons eerst bij de directrice. Zij zegt ons dat we als volunteers eerst mogen observeren en later begeleid worden door een docent. Op deze school lesgeven lijkt mij dus

niet echt leuk. Ze hebben goede boeken op deze school. Ik had verwacht dat ze helemaal niets aan lesmateriaal zouden hebben. De kinderen krijgen Engels, Wiskunde, Kunst, Science en Dagbani (de veelgesproken taal in Tamale).

De derde school was een islamitische school. De kinderen waren niet erg enthousiast en erg stil. Waarschijnlijk zijn ze hier heel erg streng. Ze hebben op deze school een schema van dingen waarin lesgegeven moet worden en wanneer dit gedaan moet worden. Je kunt hier dus niet je eigen plan trekken bij het lesgeven.

De laatste school is Egg Village primary school. De kinderen zijn hier nog enthousiaster ons te zien dan op

de Vittin primary school. De kinderen omhelsen ons allemaal en ze willen allemaal je arm. Celine komt daar een vrouw, Erika genaamd, tegen met wie ze een project wil opstarten om meisjes naar school te krijgen. Floor, Lianne en Giovanna willen op deze school lesgeven.

Daarna gaan we naar het weeshuis. Als we daar aankomen zijn er veel fotografen. Een Ghanese voetballer heeft eten en drinken gedoneerd aan de kinderen van het weeshuis. Alle kindjes zitten voor het weeshuis op de grond en de vrouwen die hen verzorgen geven hun te drinken en doen heel leuk met de kinderen. Echter wanneer ik het een en ander aan Marieke en Heleen vraag, blijkt dit alles maar een toneelspel te zijn van de verzorgsters. Normaal gesproken zitten de vrouwen de hele dag alleen maar tv. te kijken en laten ze de kinderen aan hun lot over. De kindjes krijgen geen liefde, aandacht en ze hebben niets om mee te spelen. Luiers worden meestal niet verschoond, omdat ze daar te lui voor zijn en als een van de volunteers het wil doen dan mag dat niet van ze. Van Lotte hoor ik dat wanneer iedereen behalve wij weg is, zij een van de verzorgsters het drinken van een kind afpakte en zelf opdronk. Het is zeer aannemelijk dat de verzorgsters zelf het eten en drinken mee naar huis nemen.

Na het weeshuis gaan we naar Gigdev. Het project waarbij vrouwen leren om een beroep uit te oefenen. Bijvoorbeeld een winkeltje beginnen of kleding maken. Ik zou hier computerles, Engels en wiskunde kunnen geven.

Na Gigdev gaan we naar de bank om geld te halen. Het blijkt dat je bij Barclays geen euro's kunt wisselen en ook bij de andere banken lukt het niet.

's Avonds gaat ieder naar zijn eigen gastgezin toe. Bij mijn gastgezin verblijven ook de volunteers Marieke en Heleen van een eerdere groep volunteers. De huisvrouw is Madame Nancy. Ik word met veel lachen ontvangen en we hebben avondeten. Het is gele rijst met een eitje van een Guinea Fowl en een tomatensaus waar veel pepers ingedaan zijn. De mensen hier houden van heet eten. Ik krijg ook een glas (zelfgemaakt) gembersap. Ook dit brandt in je keel. Het huis was, vergeleken met wat ik gewend was, groot en ook de kamer die ik kreeg was groot. Er zijn zelfs een douche en een toilet en er is altijd water. Bijna niemand in Tamale heeft deze luxe.